Od 11 lat Olkowi, który chętnie bawi się z siostrami piłką lub balonem ...

oraz ponad 3700 Podopiecznym o niezwykłych sercach, z niezliczoną liczbą pasji i marzeń.

„U nas były dwie diagnozy, oprócz wady sera zdiagnozowano u Marcelinki zespół Downa. Czuliśmy przerażenie, nie wiedzieliśmy co dalej, przechodziłam bardzo dużą traumę w związku z całą sytuacją”.
„Przede wszystkim zmieniło się nasze podejście do świata i życia. Zmieniły się wartości, mniej patrzymy na jakieś drobnostki, błahostki”.

„Nie wiedzieliśmy o co chodzi, jak to dalej będzie wyglądało, dopiero po porodzie dotarła do nas diagnoza, że to jest bardzo ciężka wada”.
„Dziś cieszymy się każdym dniem. Nie planujemy nic do przodu. Cieszymy się, że możemy być razem”.

„Dlaczego my, dlaczego na nas to trafiło, dlaczego nasz syn, co zrobiłam nie tak? To były pierwsze pytania, było ciężko”.
„Ta sytuacja nas wzmocniła, zjednoczyła naszą rodzinę”.

„O chorobie córki dowiedzieliśmy się miesiąc po jej urodzeniu, przy rutynowej kontroli w przychodni. Oznaki były tak poważne, że musieliśmy w tym samym dniu, w którym byliśmy w przychodni, znaleźć się w szpitalu i już następnego dnia odbyła się operacja Ani”.
„Było ciężko. Dużo czytaliśmy o wadzie serca, pytaliśmy lekarzy, co możemy zrobić. Dziś staramy się żyć każdym dniem”.

„Rano wstajemy, kiedy Olek się budzi, dostaje lekarstwa, dziewczynki idą do szkoły, Oluś też wyjeżdża do szkoły. Praktycznie cały dzień mamy dostosowany do potrzeb Olka, do jego rehabilitacji, do jego wyjazdów, leczenia”.
„Może się zdarzyć, tak jak w naszym przypadku, wada serca, która jest chorobą podstawową, a do tego doszły powikłania: dwa udary mózgu i padaczka lekoodporna, z którą walczymy i nie możemy sobie poradzić do tej pory”.
„Na pewno warto próbować, warto się poświęcać. Uśmiech Olusia jest dla nas największą zapłatą”.